Blij met de diagnose?
Door Yvonne van Sinttruijen
Weer een gastblog en dit keer van Yvonne van Sinttruijen. Dit artikel gaat over haar diagnosetraject, welke niet altijd even gemakkelijk is geweest.
Yvonne ken ik persoonlijk en ik vind haar een hele leuke, lieve en behulpzame vrouw. Wanneer je hulp nodig hebt, staat ze direct klaar met advies, maar ook met de benodigde complimentjes. Ondanks wat ze allemaal heeft meegemaakt, staat ze momenteel goed in het leven en is ze erg positief! Voordat ze wist dat ze autisme had, heeft ze een boek uitgebracht, namelijk ‘Daar zie je aan de buitenkant niets van’. Ik heb het boek momenteel nog niet gelezen, maar het staat zeker op mijn lijstje!
Benieuwd naar haar boek? Klik hier! En ik wens jullie veel leesplezier met haar artikel.
Blij met de diagnose?
Wanneer ik na acht jaar van vele therapieën het gevoel krijg dat er heel iets anders met mij aan de hand is dan een depressie, een angststoornis en een scheefgroei in mijn persoonlijkheid, ga ik zelf opzoek naar het antwoord. Want hoe komt het dat ik na zoveel jaar van therapie, toch iedere keer het gevoel krijg dat ik weer opnieuw moet beginnen? Waarom helpt de therapie bij mij niet zoals verwacht wordt?
Zelf herkende ik mij niet in de drie bovengenoemde diagnoses. Eén ding heb ik wel geleerd van alle therapieën en dat is zelfreflectie, mijzelf de spiegel voorhouden, mijzelf vragen welk aandeel ik heb in het geheel. En toch, na acht jaar aangehoord te hebben dat ik mijzelf niet voldoende inzette, dat ik verkeerd dacht, dat mijn gedrag niet normaal was en ik daardoor mijn zelfvertrouwen volledig kwijt was (de gevolgen van verkeerde diagnoses), herkende ik mijzelf totaal niet in de eerder gestelde diagnoses.
Diagnosetraject
Ik heb toen in mijn eigen onderzoek alle persoonlijkheidsstoornissen en andere psychische aandoeningen tot op de punt komma uitgeplozen, maar ook daar vond ik totaal geen herkenning. Dus wat was er dan mis met mij? Waarom kreeg ik het maar niet voor elkaar om normaal te zijn zoals iedereen? Waarom bleef ik tegen dezelfde problemen aanlopen en behaalde ik mijn gestelde doelen niet?
Totdat ik in mijn eigen onderzoek terecht kwam, via een omweg, op een artikel over autisme bij vrouwen. En pas toen viel bij mij het kwartje, het leek namelijk erg veel op mijn eigen verhaal. Ik herkende de problemen, ik herkende bepaalde denkwijzen en gedrag. Waarop ik, op eigen verzoek, mij heb laten testen op autisme. En na vele gesprekken, vragenlijsten, testjes en gesprekken met mijn partner, kwam eruit dat ik het Autisme Spectrum Stoornis heb.
Het verbaast mij hoe dit, in al die acht jaar therapie en met daarbij ruim 6 psychologen, een psychiater en bedrijfsartsen, over het hoofd is gezien. Komt het dan door mijn hoge intelligentie, waarmee ik een hoop heb kunnen maskeren? Of is de kennis van de psychologen over autisme bij vrouwen ver beneden maats? Helaas ben ik niet de eerste vrouw met autisme die dit overkomt, voor mij zijn al vele vrouwen geweest die deze ervaring in diagnoseland hebben meegemaakt.
Autisme
Ik heb mijn diagnose autisme pas op mijn 46e gekregen. Het was voor mij wel een eureka momentje. Ik ben dus niet gek, ik lijd niet aan één of andere psychische aandoening, ik heb alleen anders werkende hersenen wat mijn manier van denken en het daarbij behorende gedrag verklaart. Eerlijk gezegd was ik zelfs trots, trots omdat ik niet ben zoals iedereen en ik niet in de kudde meeloop. Ik ben gewoon speciaal. Totdat toch even dat momentje komt, omdat niet alles rozengeur en maneschijn is geweest in mijn leven, “hier kom ik dus nooit meer van af”.
Dit was dat rouw momentje na de diagnose waarover bij autisme wordt gesproken. Het besef bij mij dat na al die jaren van keihard werken aan mijzelf en de jaren van therapie die niet aansloegen, voor mijn gevoel weggegooide jaren waren. Deze acht jaar heeft bij mij meer kapot gemaakt dan dat het mij geholpen heeft. Het besef kwam bij mij dat autisme niet meer over gaat.
Bij de instelling die bij mij de diagnose autisme heeft gesteld, ben ik één op één de psycho-educatie over autisme gaan volgen met een hele aardige therapeute. Zij kon mij heel goed uitleggen hoe het autisme in de hersenen werkt en samen kwamen we erachter hoe het autisme bij mij werkt, want bij ieder is dat weer verschillend. Om er achter te komen wat is mijn autisme en wat is mijn persoonlijkheid, heb ik vele overzichten gemaakt. Ik hou ervan om de diepte in te gaan, om te analyseren en om verbanden te leggen. En ja, ik kan er ook gigantisch in doorslaan, mijn autisme dingetje. Om er vervolgens achter te komen dat dit niet losstaat van elkaar, dat bij mij het autisme verweven zit in mij als persoon, dus ook in mijn persoonlijkheid.
Zoals een vrouw laatst in een documentaire over autisme bij vrouwen zei: “Als je bij mij het autisme weghaalt, dan besta ik niet meer”. En ik denk dat dit waar is, want ook al kan het autisme soms een negatieve invloed hebben, er zitten voor mij ook vele positieve kanten aan. Dus haal je het autisme bij mij weg, dan haal je zowel het negatieve als ook het positieve weg wat mij gemaakt heeft als de persoon die ik nu ben. En dat wil ik niet. Ik wil niet van mijn autisme af. Zoals ik vele jaren bezig ben geweest om “normaal” te kunnen functioneren, om “normaal” te denken en om “normaal” te reageren, heb ik ook geaccepteerd dat ik goed ben zoals ik ben. Ik ben trots op mijzelf en ik ben blij dat ik anders ben. Ik ben blij met mijn anders werkende hersenen, blij dat ik niet in hokjes denk en ik vind mijn humor trouwens ook erg leuk (al zeg ik het zelf). Nee, ik hoef dus niet meer “beter” te worden. Ik ben blij met mij mijn autisme. Ik ben blij met mijn diagnose.
Tot slot
En voor de vrouwen en meisjes die het wel moeilijk hebben met de diagnose autisme, of wellicht in het diagnose traject zitten, wil ik zeggen: “Je bent niet vreemd, je bent goed zoals je bent”. Loop je wel tegen belemmeringen aan, zoek hulp bij een autisme instelling waar ze wél kennis hebben over autisme bij vrouwen en volg bijvoorbeeld psycho-educatie. Het heeft mij in ieder geval enorm geholpen. Lees erover, kijk video’s en volg blogs zoals deze van Monique.
Je bent niet alleen en je hoeft het niet alleen te doen.
