Partner aan het woord – Vrouw met autisme
Over het samen leven met een vrouw met autisme
Vandaag gaat het artikel over mijzelf, vanuit het standpunt van mijn man. Want hoe vindt hij het eigenlijk om samen te leven met iemand met autisme? En merkt hij er eigenlijk veel van? In dit artikel wordt het verhaal geschreven vanuit mijn man, wat vindt hij ervan?
Hoe is om een vrouw met autisme te hebben?
Het is normaal en eigenlijk niet anders dan met anderen in één huis wonen. Het is misschien zelfs wel wat handiger. Zo hoef ik namelijk nooit iets te zoeken, want ze weet altijd waar alles ligt.
Verder heb ik zelf ADHD, wat soms wel heel verschillend kan zijn met autisme. Zij is meer rustig en houdt van weinig prikkels, terwijl ik zelf liever continu muziek op heb staan en door het huis beweeg. Maar ook dit is geen echte belemmering, aangezien we begrip hebben voor elkaars situatie. Dus we passen onszelf om en om aan, afhankelijk van de situatie.
Ze is zelf een rustige vrouw met veel geduld. Ik weet altijd wat ik aan haar heb, aangezien ze erg eerlijk en betrouwbaar is. Ook komt ze altijd haar afspraken na en communiceert alles erg duidelijk en compleet. Hierdoor weet ik altijd wat ze gaat doen en met wie, maar ook waar en wanneer dit is. Zelf onthoudt ze veel details, vooral van gesprekken. Verder is ze erg slim en creatief, wat ik erg leuk vind!
Is het lastig om met autisme om te gaan?
Zoals ik al eerder zei, merk ik weinig verschil. Natuurlijk zijn er wel een aantal kleine dingetjes, vooral dat je goed en duidelijk moet communiceren. Het verhaal dat je vertelt moet compleet zijn en duidelijk, waardoor dingen niet op een andere manier opgevat kunnen worden. Dus weinig ruimte voor eigen interpretatie overlaten, want dan kan het soms uitlopen tot miscommunicatie.
Verder is het ook wel handig om geen last-minute dingen in te plannen, maar dit zo vroeg mogelijk van te voren al te doen. Dit scheelt stress en overprikkeling. Dus wanneer het mogelijk is, zeg ik alles zo ver mogelijk van tevoren. Maar dit lukt helaas niet altijd.
Ook qua mijn sociale is het niet anders dan normaal. Het is niet dat zij slecht communiceert of dat zij mij tegenhoudt in mijn sociale contacten. Dus ook hier zal het hetzelfde zijn als bij andere mensen. Wel is het dus handiger om dingen niet last-minute in te plannen. Hier heb ik even aan moeten wennen, maar tegenwoordig is het vooruit plannen van sociale afspraken geen probleem meer.
Wat gebeurt er bij overprikkeling?
Het is vooral minder leuk om te zien wanneer ze veel last heeft van prikkels. Ze wordt dan een stuk energielozer en is dan ook sneller overprikkeld. Ik moet dan goed opletten wat ik doe, zodat ik niet voor extra prikkels zorg. Want dan kan het resulteren in een ruzie, overprikkeld raken en zelfs in het krijgen van een meltdown.
Meltdowns zijn best wel eng. Ik weet niet heel goed hoe ik dit moet omschrijven, maar dan is ze ineens heel anders qua gedrag. Haar communicatie is heel anders, wat ik totaal niet gewend ben van haar. Pas op zulke momenten merk je pas hoeveel last ze kan hebben van haar autisme.
Wanneer ze overprikkeld is en een meltdown krijgt, probeer ik haar eerst even tijd te geven om tot rust te komen. Daarna, wanneer het iets minder is, kom ik naar haar toe en knuffel haar. Hier wordt ze vaak rustiger door, waardoor ze weer kalmeert. Het scheelt dat deze meltdowns alleen thuis voorkomen, hierdoor kan ze gemakkelijk op haar eigen tempo tot rust komen.
Kloppen de vooroordelen rondom autisme?
Nee deze kloppen niet, ze zijn per autist verschillend. Veel dingen zijn op haar helemaal niet van toepassing en sommigen slechts maar een beetje. Zo kan ze bijvoorbeeld goed communiceren en heeft ze wel degelijk gevoel. Ook kan ze prima zelfstandig zijn. Maar aan de andere kant is structuur en duidelijke communicatie wel handig.
Tot slot!
Eigenlijk is er voor mij niet echt iets anders aan het feit dat ze autisme heeft. Van de meeste dingen heeft zij zelf last, maar ik merk daar niet heel veel van. Ik merk dit pas, wanneer ze overprikkeld begint te raken.
Ik vind haar autisme eigenlijk wel schattig en grappig. Zo zie ik direct wanneer ze sociaal contact heeft met iemand, waar ze niet heel veel mee praat. Ze gaat dan in een bepaalde standaard houding staan die ze zichzelf heeft aangeleerd, zodat ze zich enkel nog maar hoeft te focussen op het gesprek en niet meer op haar lichaamshouding. Ook merk ik dat, vooral als ze moe is, oogcontact vermijd. Ze kijkt namelijk naar de oogkleur van het oog dat haar niet direct aankijkt.
Autisme, dat is eigenlijk best wel normaal!
